Хуб, дар принсипи тааҷҷубовар нест, ки чашмони ин хонум ҳангоми дидани хурӯс, ки танҳо дар чашмонаш меафтад, равшан мешавад, ӯ албатта дикро мемакид, хуб аст ва худи ҷинс аз афташ дар аввал осон набуд. Ман намефаҳмам, ки чӣ тавр вай онро даровард, зеро он хеле калон аст, вай равшан аст, ки духтарро аз чунин дикҳо сӯхтааст, барои ҳамин вайро ба ин гуна зеҷиҳои калон ҷалб мекунад, вайро воқеан хуб мезад.
Чӣ хоҳари ғазаб, ки дар он ҷо нишастааст, ки доманашро боло карда, шимашро нишон медиҳад! Табиист, ки бародари калонӣ тасмим гирифт, ки ӯро ҷазо диҳад. Лаҳзаи флирти хурӯс ва клитро дӯст медошт.