Хонуми фарбеҳ, вале ба ҳар ҳол хеле мувофиқ барои як ќаламфури. Воқеан, ҷавон ба ӯ сахт нарасид, рифоларо ба ҷинси хеле лоғар гузошт! Танҳо баъдтар ӯ таъми онро пайдо кард. Аммо ба ҳар ҳол, як-ду бор дикташ танҳо аз мањбали вай афтод, ӯ ба ин гуна кӯзаҳои барҳаво одат накарда буд! Эҳтимол, ӯ қаблан танҳо занони ҷавонро бо мањбалҳои танг мебурд.
Кош ба вай кулоҳи ковбой гузошта метавонистам, ки вай дар гирду атроф парида бошад. Ва хурӯс дар хараш аст, ки ӯро аз афтидани асп нигоҳ дорад! Ва вай метавонист тамоми рамаро шир диҳад. Ба вай ним сатил нутфа лозим аст, то савораи ин гуна мастро гирад.