На пурра фаҳмид, ки модари угай дар ибтидо бо ӯ чӣ сӯҳбат мекард, аммо аз рӯи рушди минбаъдаи ҳодисаҳо, баръало аз бисёр бонувонаш шикоят мекунад - синаҳои калон, дар ҳолати вай, ки пӯшидани он бе масҳ доимӣ душвор аст. Ва масҳ кардани синаҳояш ва инчунин тамоми баданаш. Ва ин гапи маъшуқаи сиёҳпӯсташ буд, ки пеш аз он ки бо онҳо бистарӣ шавад, ман якбора фаҳмидам – ба модари угайаш ҳамдардӣ карда, ба ӯ кумак кард! Ҳамин тавр буд, ҳамин тавр не?
Чӣ як бача омода нишон дод, нест, вақт ба хомӯш шим худ, ва аллакай як хурӯс оид ба пур нест. Хуб, дӯстдухтари ҷавон албатта зебо ҳастанд, маҳз ҳамин тавр ва бояд амиқтар кашида шаванд. Ҳамзамон, алоқаи ҷинсӣ мунтазам кофӣ набуд ва ҷавонон тасмим гирифтанд, ки харони худро васеъ кунанд ва алоқаи ҷинсӣ бо аналӣ кунанд.
Чӣ кӯдаки зебост, шояд ман ҳамеша ба хонумонҳои калон назар мекунам? Танҳо мехостам, ки онро худам бо чунин як хонуми миниётуравӣ санҷам!